Rijden met open dak doet me eraan denken dat ik ook van versnelling kan veranderen, risico's kan nemen, ongemak aankan en tragedie kan overleven. Mijn partner zegt, met tranen in de ogen: 'Je houdt van die auto. En je echtgenoot was een buitengewone man.'

Ik ben praktisch een vampier. Ik ga rond 8.00 of 9.00 uur naar bed en sta rond 16.00 of 17.00 uur op. Een eerste date gaat meestal wel goed omdat die 's avonds is, maar daarna wordt het al snel ingewikkeld.

We ontmoetten elkaar in de trein. Zes perfecte uren met volop geflirt. Was dit het begin van ons liefdesverhaal? We vertrouwden op de kracht van het universum en wisselden geen nummers uit. Soms is een romantisch plan gewoon niet genoeg.

Hij was alles waar een tienjarig meisje van kon dromen in een man. Het stond vast: ik was verliefd. Ik begon me af te vragen of hij er flets uit zou zien naast mijn stralende bruidsjurk. Ik begon een plan te maken waarmee hij en ik voor altijd samen zouden zijn: '2gether 4ever', zoals in al mijn schriften stond.

Achteraf gezien had ik wel kunnen weten wie ik was zodra ik op zoek ging naar een quiz genaamd 'Ben ik homoseksueel?' Maar destijds dus niet.

Een paar maanden later was ik in de wachtkamer van mijn psycholoog om te betalen voor mijn vierde stevige huilbui toen een vrouw met een kind binnenkwam. Ik herkende haar eerst niet, maar ineens wist ik het. 'Ben jij de vrouw van de man met wie mijn vrouw vreemdgaat?' vroeg ik botweg. 'Ja', zei ze. 'Maar we zijn uit elkaar.'

Ik ben zijn achternaam vergeten. Hij was knap, met een mooie lach en opvallend blauwe ogen. De seks was goed, geloof ik. We kenden elkaar niet goed. En daar zou het ook bij blijven.

Die avond, lang nadat we het al hadden opgegeven tussen ons, troffen we elkaar weer in de ring. Maar dit keer was het anders. We hadden ons alleen nooit voorgesteld hoe anders het zou worden, of hoe snel.